Locatelli, Locatelli i po Locatellim (?)
Kiedy tylko ostatnie medale zawisną na szyjach olimpijczyków, z większym natężeniem będzie odczuwalne pragnienie powrótu na boiska piłkarzy w najsilniejszych ligach Europy. Dla kibiców Juventusu ten sezon ma być po prostu lepszy, o co trudno nie powinno być, ale kiedy spoglądam w kalendarz i w to, co wyprawia Juventus na rynku transferowym, to zaczynam być realistą.
A patrząc realistycznie, coś dziwnego dzieje się w tym klubie. Nie oszukujmy się. Mijają grube lata, a Juventus nie wygrał niczego, NICZEGO w Europie od 1996 roku. 25 lat. Ćwierćwiecze. W tym czasie europejskie puchary wygrywało Porto, Sevilla czy Szachtar Donieck. Dla większego zobrazowania, to w 1996 roku Włodzimierz Cimoszewicz był premierem Polski, odbyło się pierwsze losowanie multilotka, powstała telewizja Eurosport Polska, sieć Era czy Plus, a Wisława Szymborska otrzymała nagrodę Nobla. Te fakty, które nam się wydają od zawsze nam towarzyszyć, pokazują, że w sumie niektórzy z nas całe życie czekają na to, by Juventus w końcu wygrał tą cholerną Ligę Mistrzów. Na chwilę obecną Juventus daje zarabiać najwięcej we Włoszech, na wielomilionowych kontraktach są tacy piłkarze jak Ramsey, a od 5 lat Juventus wydaje na transfery mniej jedynie od Barcelony i Manchesteru City. To ja się pytam o zarządzenie. Czy 25 lat, mając taką renomę, budżet i zawodników w historii to nie mało na wygranie choć RAZ Ligi Mistrzów? Bo jak czytam, że Juventus bardzo chce piłkarza, a ten piłkarz bardzo chce trafić do Juventusu, i ów piłkarz dopiero co został Mistrzem Europy, jest młody, ma wszystko czego trzeba by zostać wielkim, a nasi włodarze siadają do stołu z ofertą wypożyczenia na DWA lata za PIĘĆ milionów z późniejszym wykupem, to mi jest wstyd. Przecież to jest amatorka. A jak czytam, że wylądujemy znowu z Pjaniciem w składzie, który w Barcelonie grzał ławę na tyle często, że jego siedzisko wyblakło, który tak naprawdę nigdy też nie dokonywał rzeczy wielkich w Turynie, to ja patrząc w kalendarz chciałbym wydłużyć sierpień o trzy miesiące.
Juventus się tak buja ze swoją polityką transferową jak im się uzna. Jak był Moggi to nie było zawodnika, którego by Juventus chciał, a którego Juventus by nie miał. Wtedy nawet nie pytali o zgodę zawodnika. Potrafił kręcić, zwodzić i oszukiwać ale zawsze sprowadził tego, kogo chcieli, nie zważając na żadne zasady ani koszta. Potem była era Secco godna jedynie przemilczenia aż przyszedł Marotta. Człowiek wyważony, nie szastał kasą, ale potrafił sprowadzać mistrzów za darmo albo prawie darmo, zachęcając ich wysokimi kontraktami. A teraz jest Cherubini, o którego działaniu niewiele można powiedzieć. Ale jakie by nie były fakty, skoro do kasy klubu ma wpłynąć te około 25 milionów za Demirala, to ja nie potrafię… Nie potrafię zrozumieć logiki w odpuszczeniu transferu Locatellego kosztem Pjanicia. Przecież mamy awans do Ligi Mistrzów. Mamy zwiększony kapitał o 400 mln. I co? I kolejny rok zagramy w Lidze Mistrzów. Tylko. Gdzie tu sens, gdzie tu logika. To chcemy wygrać Ligę Mistrzów, czy po prostu grzejemy kapcie tam gdzie ciepło, na boiskach Serie A, uznając że ten skład plus Allegri wystarczą do ogrania reszty stawki i znów będziemy się grzać w glorii mistrza Włoch, próbując zapomnieć, że w Europie połknął nas Ajax, Lyon czy inne Porto. Cholera, już chyba tylko my wierzymy, że Juventus jest tak wielki, jak myślimy. Reszta to kurtuazja.
Ale w Turynie mówią – wszystko jest w porządku. Dali kontrakty po 7 milionów dla Rabiota czy Ramseya, którzy nigdy nie potwierdzili jakości w Turynie. Ciągle czekamy aż odpalą, tak jak w tamtym sezonie czekaliśmy, aż odpali cały Juventus i jak się to czekanie skończyło, wszyscy wiemy. Niedoczekaniem. Obaj są w dziesiątce najlepiej zarabiających piłkarzy we Włoszech. Dali też Ronaldo 30 milionów. 30 milionów, a jak dla mnie to nie robi takiej przewagi na boisku, która byłaby warta tych pieniędzy. Ale znów bawimy się w prestiż. My mamy Ronaldo, inni mają puchary. Popatrzmy na innych ciekawych zawodników Serie A. Gonsens dostaje w Atalancie 800 tysięcy euro. Locatelli 700 tysięcy. De Paul dostawał milion euro. Malinowski milion euro, Zaniolo 2,5, Barella 2,5. Cała szóstka zarabiała w tamtym sezonie tyle co Ramsey w niecałe 15 miesięcy. Nie widzę w tym logiki. Nie widzę logiki w tym, że Juventus się nie wzmacnia i twierdzenie, że idziemy po coś więcej w nowym sezonie niż tylko Serie A jest kłamstwem zarządzających już przed startem nowego sezonu. Bardzo szybko może się okazać, że nasza kadra jest krucha. Kartki, kontuzje, sześć fal covida i pozamiatane. Chiellini nie ugra całego sezonu, a Bonucci bez Chielliniego nie jest Bonuccim. Zostaje jeszcze de Ligt. Z Ruganim i Dragusiem po Ligę Mistrzów? Proszę bardzo. Boki obrony. Pellegrini to w ogóle nie wiem jakim cudem się znalazł w takim klubie, Sandro i Cuadrado młodsi już nie będę, to samo dotyczy Danilo. Kiedy wprowadzać młodszych, zdolnych, jak właśnie nie teraz? Żal im 15 milionów euro na Locatellego, żeby wzmocnić drugą linię. Drugą linię, która była blada, bez wyrazu, charakteru i pomysłu. Może Allegri ją poskłada, a może jednak nie.
Ja rozumiem, że covid, że cięższe czasy. Ale Juventus nie sięga nawet po to, co ma. Nie stawia na Fagioliego, na Ranocchcie, czy na Soule, którzy naprawdę grają dobrą piłkę. Nie wiem, czy nie byłoby więcej pożytku, gdyby Juventus dwa, trzy lata temu zamiast dawać po 7 milionów na kontrakcie pewnym piłkarzom, nie zaczął stawiać na młodych, bo nie wiem, czy dziś ci młodzi nie pokazaliby więcej niż nasi co poniektórzy pomocnicy. I dziś Juventus robi ten sam błąd. Nie stawia na młodzież, a ta młodzież eliminuje nas sukcesywnie rok po roku, bo inne kluby się tego nie boją. I teraz nawet jeśli ktoś interesuje się zawodnikami, których chętnie byśmy się pozbyli, to nikt mądry nie da im takiego kontraktu. A w Turynie dali, obrywając teraz drugim końcem kija, będąc więźniami własnej polityki.
Autor: Grzegorz Zuber
